Mijn oma pakt de atlas uit de kast om te bestuderen welke snel
weg je moet pakken om van Arnhem naar Eindhoven te rijden en ik heb het antwoord al die
tijd al in mijn handen.
Ze bladert papierscheuren in haar vingertoppen, zegt: ‘Via de N2
25 en dan de A50 en dan omlaag bij Veghel,’ en dat is wat ik zei, wat Google Maps zei, wat mijn telefoon zei.
Ik heb alle antwoorden op al haar vragen altijd al in mijn handen,
de supermarkt-aanbiedingen en de
schaatswedstrijduitslagen en de
namen van obscure jaren-zestigacteurs en mijn oma kijkt verwonderd naar mijn
typende vingertoppen, mijn nagels die tik-tak-tikken op het touchscreen, alsof ik tover.
'Je kan ook op elke
vraag een antwoord vinden met dat ding, hè,' zegt ze en ik knik en dan is het
drie uur ’s nachts en google ik:
hoe moet je volwassen zijn?
en het zoekresultaat is nietszeggend: je bent volwassen als je kan timemanagen en budgetteren en wil onderhandelen over je salaris en als je het niet erg vindt om alleen te zijn.
Ik denk dat ik het erg vind om alleen te zijn.
Ik heb de illusie van gezelschap in mijn handen en ben het verleerd in slaap te vallen zonder asmr-gefluister
(...As I slowly brush my fingers across the surface, you can feel the gentle caress of the soft fabric. The delicate sound of the fabric rustling under my touch sends a soothing sensation through your body. Let yourself drift away...)
dus volgens Google kan ik nog niet volwassen zijn maar
ik ben begonnen met de krant te lezen.
Ik ben een volwassene die elke zaterdagochtend de krant leest en er koffie bij drinkt,
die de weekendbijlage grondig bestudeert en er dan soms ook een gesprek over heeft,
die de kruiswoordpuzzels maakt zonder vals te spelen.