Een uur na haar
geboorte kan een veulen al staan,
binnen twee uur kan ze lopen en
ik kruip soms nog steeds
de wereld door, en
soms vraag ik me af
waarom wij vaak tachtig jaar mogen worden en katten nooit;
waarom we op
verjaardagen zingen dat we in gloria zullen leven;
wat gloria eigenlijk is,
en soms vraag ik me af of mensen die op schrikkeldagen geboren zijn zich oneindig lang jong blijven voelen.
(In klein cursief onderaan de overlijdensadvertentie voor Ellis,
geboren op 29 februari 1976 te Haaren, gestorven op 17 februari 2020 te Arnhem:
we rouwen om je, onze lieve Ellis. Te vroeg heengegaan, eigenlijk nog maar een kind
– je hebt je elfde verjaardag nooit mogen beleven)
En soms zou ik een kat willen zijn,
zou ik niet willen weten wat grijs worden betekent
of hoeveel tijd ik gemiddeld heb om te leven,
niet willen weten dat het leven glorieus moet zijn.
Soms zou ik seychellenreuzenschildpad Jonathan willen zijn,
ouder dan de oudste mens willen zijn en
soms droom ik dat ik een piertje
ben.
Een piertje dat niet
weet dat ze vissenvoer zal worden.